Gekantelde compositie:
'Spelende Kinderen' ((apr. 2004))
acryl op linnen; 80 x 100.
De vader wilde een dubbelportret van zijn twee dochtertjes van zes en vier jaar. Hij vroeg mij om de meisjes in relatie tot elkaar af te beelden. Hoe kan dat anders dan tijdens het spel?! De basiscompositie van het schilderij wordt gevormd door de gestileerde weergave van de schommel bij hen achter in de tuin, met het huis en de houtopslag op de achtergrond. Het oudste kind kijkt vanaf haar hogere positie neer op haar zusje, dat gezeten op de schommel de kijker ietwat ondeugend de door haar geplukte bloemetjes aanbiedt. Het geheel ademt een zonnige, zomerse en tegelijk kinderlijk naïeve atmosfeer, die versterkt wordt door de vlinderachtig beweeglijke en speels aangebrachte vierkantjes.
Als vanzelf, mede ingegeven door het schuine dak en de schuine staander van de schommel, kreeg ik het idee om de rechthoek van het schilderij 45º te kantelen, zoals bij mijn - vierkante - ruitcomposities (Zie: o.a. onder Vrij Werk op deze site).
De moeder had moeite met mijn weergave van het jongste kind; volgens haar heb ik het niet goed getroffen. Dit is iets dat veel schilders van kinderportretten vroeg of laat tegenkomen: ouders zien en ervaren hun kinderen zo totaal anders, eigen en nabij, dat ze het beeld dat de kunstenaar (hoe integer ook!) van hen geeft, nauwelijks of niet kunnen aanvaarden. Als kunstenaar heb je dit te accepteren en te respecteren, ook al heb je het gevoel dat ze van de kunst het onmogelijke vragen.
Het schilderij werd niet geaccepteerd en zal de annalen ingaan als 'Het geweigerde Schilderij'.